De laatste dag is aangebroken. We zijn zoals op alle dagen vroeg uit de veren en nuttigen ons ontbijt op het terras. Ik stel voor om toch nog een laatste keer het Kruger in te gaan. We hoeven pas om een uur of vier op het vliegveld van Phalaborwa te zijn dus we hebben nog tijd zat om wat te doen voordat we onze koffers inpakken. Margriet stemt hier mee in en we maken ons gelijk gereed. We zijn van plan om naar Letaba te rijden en daar wat te lunchen en dan weer terug te rijden. En zo geschiedde, eind van de ochtend eten we wentelteefjes bij Letaba.
 |
| Restaurant in Letaba Krugerpark. |
 |
| Onze auto die goed werk heeft verricht op alle soorten wegen. |
 |
| Altijd onder het zand. |
Het is niet erg druk met dieren in het Kruger maar we komen onder andere een afscheidsolifant en -giraf tegen. En zoals altijd zijn de impala’s van de partij.
 |
| Giraffen lopen altijd gelijk weg en zijn dan opeens onzichtbaar. |
 |
| De borden in Phaloborwa zijn anders dan thuis! |
Blij dat we dit gedaan hebben, zijn we om een uur of half een weer terug op Silonque. We betalen de rekening bij de receptie en rijden naar Umoja. Daar pakken we de koffers in, drinken wat, schrijven het blog van gisteren en lopen nog een rondje om het huis.
 |
| De vier volwassen warthogs kwamen nog even dutten in de tuin terwijl wij aan het inpakken waren. |
 |
| Het uitzicht vanaf ons plekje op het terras en vanaf de bank binnen. |
 |
| Het terras waar de comfi-animalwatch-stoelen hadden gezet. |
 |
| De voordeur van Umoja |
 |
| Onze terras gekko die eindelijk een keer bleef zitten voor de foto. |
Het valt ons zwaar om weg te gaan. We zijn de afgelopen twee weken gehecht geraakt aan dit mooie plekkie in de bush. We zullen de brutale hornbills missen die ons bijna elke ochtend wakker maakten door tegen het raam aan te vliegen. De goaway vogels die samen met de eekhoorntjes en de hornbills zo lekker van het fruit konden snoepen. Alle andere vogeltjes die kwamen badderen in de vogelpool. Natuurlijk de vele warthogs die met hun kleintjes de tuin in kwamen lopen. En niet te vergeten de bokkies die voorzichtig elke dag uit de grote pool of kleine vogelpool kwamen drinken. Met tranen in onze ogen zitten we in de auto en rijden naar de receptie om de sleutels in te leveren. Tijd om gedag te zeggen bij buren Tjeerd en Irene was er niet meer want die waren vanmiddag op pad.
Van de receptie is het een stuk rijden naar het hek van Silonque waar tot vier uur de hekkenman zit die het hek opent en sluit. In de avond en het weekend gebruik je de afstandbediening aan de sleutelhangers. We zijn nu ruim voor vier uur dus we kunnen d sleutels gewoon inleveren en dan zal de hekkenman voor de laatste keer het hek voor openen. Maar bij het hek aangekomen, zien we geen hekkenman. We wachten even, toeteren en uiteindelijk stap ik uit en loop rond. Geen hekkenman en ook geen manier om zelf het automatische hek te openen. Er zit dus niets anders op dan weer terug te rijden. We lijken nog niet weg te mogen gaan! De tweede keer komen we met sleutel bij het hek en zien we voor ons een auto bij het hek staan en ook de hekkenman..... Ondertussen is de lucht behoorlijk donker geworden en op het laatste stuk gravelweg gaat het keihard regenen. Phalaborwa neemt ook huilend afscheid van ons.
De auto die we bij het hek zagen, blijkt die van Tjeerd en Irene te zijn. We zwaaien als ze ons laten passeren. Met een klein beetje meer haast gaan we verder naar het vliegveld waar we ietsje later dan gepland aankomen. In de stromende regen halen we de koffers uit de achterklep en leveren de auto in. Bij het inchecken horen we dat het vliegtuig nog in Johannesburg staat. Dat gaat nog even duren dus. Zouden we echt niet weg mogen dan? Als we op het bankje zitten te wachten met een drankje in de hand, staan opeens Tjeerd en Irene voor ons. Ze kwamen ons nog gedag zeggen. Wat ontzettend leuk!
 |
| Phalaborwa airport |
 |
| De wachtruimte op Phalaborwa airport |
 |
| Phalaborwa airport |
Gelukkig klaart het weer op, het regent bijna niet meer en ook het onweer is gaan liggen. Om 17:20 (ipv 17u) stijgt het vliegtuig van Phalaborwa op. Een uurtje later zijn we in Johannesburg waar we de koffers direct van de band kunnen pakken en op zoek gaan naar waar we moeten inchecken voor de vlucht naar Amsterdam.
Als we ingecheckt zijn hebben we nog zo’n 5 uur voordat we gaan vliegen. Om de tijd te overbruggen heb ik een lounge geboekt. We kunnen de uren doorbrengen in de Bidvest premier lounge. Er staan daar comfortabele stoelen, er is eten en drinken en we kunnen een douche nemen. We doen dit allemaal en ook het internet werkt er prima dus de tijd gaat redelijk snel voorbij.
 |
| Bidvest premier lounge OR Tambo international airport |
 |
| Bidvest premier lounge OR Tambo international airport |
Als het bijna boardingtijd is, lopen we richting de gate. Het is al laat (bijna 23:30u) en het vliegveld is redelijk verlaten en veel winkels dicht. De lounge was ook daarom een goede keuze. Het boarden gaat vlot en we kunnen op tijd vertrekken. We hebben nu de eerste rij economy comfort stoelen en dat betekent veel beenruimte. Margriet heeft tijdens de vlucht een beetje kunnen slapen maar ik vind vliegtuigstoelen zo raar gevormd en in een houding met je hoofd naar voren (door die stomme hoofdsteunen) lukt het mij nooit om in slaap te vallen. Na drie films en wat afleveringen van een of andere serie zijn we er dan bijna.
Eerder dan gepland landen we op Schiphol. Die tijd leveren we weer in door eindeloos op de koffers te wachten maar ook die arriveren uiteindelijk. De rit naar Ridderkerk sluit onze vakantie dan echt af. We zijn weer thuis!
Blij om Kaatje en Mushu weer te zien. Maar wat hebben we een fijne en mooie vakantie gehad. Herinneringen om altijd te koesteren. Bedankt Chantal voor het mogelijk maken van dit avontuur in jouw Umoja en het helpen met plannen van alle uitjes. Bedankt Peggy voor het chauffeuren en
gidsen en de gezelligheid tijdens onze ritten. Bedankt Craig van Nandzana Safaris voor de heerlijke safari’s door het kruger en het delen van al je kennis over de dieren en de natuur. En bedankt Tjeerd en Irene dat jullie ons meegenomen hebben naar Grace en haar kinderen van Phurulenke. Wat een ontzettend lieve mensen zijn jullie, we vonden het fijn om jullie te leren kennen.
En bedankt iedereen die meegelezen heeft met onze avonturen. Het is best nog wat werk om een blog bij te houden, zeker nu blogger niet meewerkte en het niet zo kon als dat ik wilde. Maar het motiveert als je weet dat er meerdere mensen mee kunnen genieten.
Reacties